کتاب از گور برخاسته نوشته بهشاد جهاندارفر

سالار دل را به دریا زد و رو‌به‌روی شهاب نشست. آب دهانش را قورت داد و با دستی که از شدت اضطراب سست و بی‌جان شده بود، عرق سردی که از پیشانی چین‌خورده‌اش می‌چکید را پاک کرد و با صدایی که رمقی در آن نبود، گفت «یه حرفایی هست که مو به تن آدم سیخ می‌کنه. حتی اگه انتظار حقیقت داشتنش رو هم از قبل داشته باشی. شاید بعد از شنیدنش حتی با خودت هم گفته باشی که آره، من بو برده بودم. ولی هیچ وقت به زبون نیوردی. حالا به هر دلیلی. نمی‌دونم، احترام، ترس یا یه خرده شکی که به درست بودنش داشتی. می‌دونی چی میگم؟»

سالار کمی مکث کرد، اما واکنشی از شهاب ندید. بنابراین ادامه داد «پدرت یه چیزایی بهم گفت که ... نمی‌دونم چه جوری بگم؟... روز آخر که رفتم پیشش، یه وصیت کرد. یه چیزایی گفت که خیلی ساله که خودم یه جورایی دستگیرم شده بود. ولی...»

شهاب سرش را به سمت عمویش چرخاند و با این کار، سالار متوجه کنجکاو شدن او شد. کمی خود را جابجا کرد و در حالی که دست‌های خود را نوبتی به هم می‌فشرد و نگاهش را از او می‌دزدید، ادامه داد «ولی از اونجایی که بهش اعتماد داشتم، همون یه مقدار شک باعث نشد که ازش چیزی بپرسم.»

شهاب به پشتی تکیه داد و دست راستش را روی آن گذاشت و با لبخند تلخی گفت «در مورد منه، نه؟ فکر کردی حرف‌هایی که در مورد پیدا کردن من زد رو باور کرده بودم. اون اوایل آره، ولی هر چه بزرگتر شدم، نادرستی حرفاش بیشتر برام قابل قبول بود تا درست بودنشون.»

سالار نفس راحتی کشید و کمی راست‌تر نشست و پرسید «پس چرا چیزی نگفتی؟! سوالی نپرسیدی؟!»

«در مورد چی؟»

«خب، معلومه. گذشته، پدر و مادر، خانواده، جایی که بهش تعلق داری و یا مثلاً حقیقت در مورد چطور پیدا شدنت.»

«لزومی نداشت. اگه براشون مهم بودم، الان در کنارشون بودم. لابد زیادی بودم، نخواستنی بودم. یه مشکل رو مشکلاتشون بودم. شاید برنگشتنم تنها چیزی باشه که از خدا می‌خواستن و بخوان.»

«نه، اینطور نیست. خانواده‌ت خیلی دنبالت گشتن...»

شهاب حرفش را قطع کرد، برخاست و چند گام دور شد «نمی‌خوام چیزی در این مورد بشنوم.»

«ولی این وصیت پدرته.»

شهاب در حالی که شراره‌ی خشم از چشمانش شعله‌ور شده بود، رو به عمویش کرد و با صدای بلندی گفت «پدر؟! اون فقط یه دروغگو بود. یه پنهون‌کار. از کجا معلوم این چیزایی که بهت گفته حقیقت داشته باشه. گیریم حقیقت داشته باشه؛ سر نخواستن من دعواست.»

سالار نیز برخاست و انگشت اشاره‌اش را به سمت شهاب گرفت و با صدایی محکم‌تر از قبل گفت «اتفاقاً سر خواستنت دعوا به پا شده. اونم چه دعوایی. دوریت، نبودنت، اینکه نمی‌دونستن و نمی‌دونن زنده‌ای مادرت رو به کشتن داد و پدرت رو دیوونه کرد. اون خواهر بیچاره‌ت هم، راهیه دشت و بیابون.» سالار صدایش را بالا برد و بر سر شهاب فریاد کشید «پس بتمرگ و به حرفام گوش کن.»

همه‌ی اهل خانه مات و مبهوت خشم سالار شدند. سالاری که تا به آن روز، بر سر کسی فریاد نکشیده بود. این روی سالار نه تنها برای شهاب بلکه برای همه‌ی اعضای خانواده، تازگی داشت.

سالار دست او را گرفت و بر روی زمین نشاند «هیچی نمیگی فقط گوش می‌کنی.» بدون لحظه‌ای مکث ادامه داد «گودرز قبل از مرگ به بخش بزرگی از حرفایی که می‌خوام بزنم پی برد. چیزهای که قبل از مرگ می‌بینی، رویای صادقه‌ست. من به این ایمان دارم و همین طور به گودرز. تو نوه‌ی کیکاووس‌خان و پسرش خسرو بهامنی. اگه گودرز میگه هستی، پس هستی.»